Whoop Whoop ons is in en die ronde Bruce Lee is paraat.

Na twee maande se swoeg en sweet is ons in. Op die 15de Julie het ons Pienkie se nuwe bewoners geword. Met hulp van die mense van Tweefontein het ons my trek uiteindelik laat aansluit by Karlien se goed wat al twee weke in die garage lê en wag.

Dinge is dol hier. Ons het skaars ingetrek toe is ek weg PE toe vir werk. Sondag was ek terug en net daarna is Karlien weg Botswana toe.  Gelukkig, van nou af, is ons darem weer altwee by die huis vir n paar weke so nou kan ons die huis uitpak.

Ek wou laasweek met die blog begin het maar ek was platgetrek deur  ‘n maagvirus wat ek vermoed is die rede vir die uisterf van dinosorusse. 

Okay dis nou genoeg met die verskonings.

Eerstens moet ek julle dorpsbewoners vra hoe de hel slaap julle? Die plaas het sy eie musiek, uile wat muise vang (maak nie regtig geraas nie), vlermuise wat goggas vang (ook nie regtig geraas nie), gras wat groei (minste geraas van almal). Ek het die eerste week soos ‘n wafferse oorgewig Bruce Lee vir elke geluid uit die bed  gespring. Die buurman slaan sy deur toe, ronde Bruce Lee is uit die bed op soek na sy knopkierrie. Die bure gesels met mekaar, ronde Bruce Lee is weer op soek na sy knopkierie onder die bed. Erens blaf n hond in die nag, Bruce Lee slaap nou al met sy knopkierrie in die bed (dis blerrie ongemaklik). Ek neem aan oor tyd sal  ek gewoond raak aan die musiek van die stad , maar op die oomblik verlang ek bietjie na goeie nagrus.

Alhoewel ons in is, is daar nog baie wat moet klaar kom in ou Pienkie. Moet net gou stop en weer vir Terry bedank vir al sy hulp en werk. Met die dat ek die heel tyd weg was het hy gesorg dat meeste van die werk gedoen word. Sonder hom sou die projek nooit klaar gekom het nie.

So ons huis is amper klaar geverf binne, nog net drie kamers om te gaan. Die kleur wat Karlien gekies het se naam is Canvas , en magtig dis nou ‘n mooi kleur. Ek het nou prober om fotos te laai maar dit doen dit nie justice nie so julle sal maar net self moet kom kyk. Die kombuis, gang, sitkamer en slaapkamers is die kleur. My badkamer, dis nou die gaste troon wat ek mag decorate soos ek wil, is sover nog net wit (sal later my top secret planne reveal). Dan is daar ons badkamer: om te sê die se kleur het nie so lekker uitgekom nie is n understatement. Ons vermoed dis die kleur wat jy kry as jy ‘n kind ‘n paar liter lime milkshake voer en dan die anaconda roller coaster laat ry. Gebruik jou verbeelding, maar daai kleur pryk nou op ons badkamer muur. Kyk hoe lyk dit!

Moet nie worry nie ons gaan dit wel verander, net jammer arme Karlien moes ‘n hele dag die harde verf werk doen en die aand op die bank slaap omdat die walms te sterk was in die kamer, alles verniet (wel nou het ons ten misnte n base coat om mee te begin)

Ek weet nie of een van julle al ‘n dak-fan in die middel van die winter probeer koop het nie. Wel dis nie maklik nie, meeste mense kyk jou aan asof jy van n ander planet af kom (seker Mercury die naaste een aan die son, want wie gebruik n dakfan in die winter). Dis hoe mense nou voel maar ek weet as die somer kom wil ek ‘n dakfan hê wat so kwaai kan draai dat dit voel asof ek slaap onder ‘n helikopter, ek gee nie eens om as die ding so hard blaas dat my gesig lyk soos daai mense wat spoed toetse in die wind doen nie, ek kan nie in die hitte van die somer slaap nie. Ek sal maar vir Karlien ‘n dome aan haar kant van die bed bou sodat die wind haar nie weg waai nie (sy, aan die ander kant, is nou weer koulik).

Anyway, ons kon toe nie n dakfan kry nie en ek moes gou n plan maak, aangesien ons die buis ligte uit ons kamer uit gehaal het en moeg was om met ‘n koplig in die bed te klim.

Hier is die resultaat- R9,99 by Builders Warehouse.

Dit werk baie goed.

Nou as daar een ding is waaroor ek baie trots is is dit die kombuis. Hy is nog ver van klaar, maar hy wys reeds sy potensiaal. Die eiland maak lekker kos en ek kan sien ons gaan baie lekker daar kan kuier.

Kan julle glo dis hoe dit begin het met die eenvoudige masking tape plan op die vloer.

En nou lyk dit so.

Ek moet myself op die rug klop, ek het self daai hob geinstalleer en dit lyk glad nie sleg nie, en dit werk soos dit moet.

Ons moet nog die oond vasmaak maar dis ‘n ander storie, julle sien die ding moet waterpas wees anders  bak Karlien skewe koeke. Dis een ding wat sy nie wil hê nie, so daar sal nog plan gemaak moet word.

Soos die prokureur ons vertel het, het Tannie Pauline omtrent al die houtwerk in die huis haarself gedoen wat op sy eie ongelooflik is, maar ek moet met julle die kas deel wat sy vir ons gelos het. Dis die coolste kombuis kas ooit. Jy kan twee kombuiste se kos daar binne pak.

Ek sal die prokureur een dag vir ‘n bier moet vat en met hom gesels oor die Tannie wat vir ons die huis gelos het. Ek wil hoor of sy regtig al die goed op haar eie gedoen het, en as dit die geval was  moes sy werklik ‘n merkwaardige vrou gewees het. Dalk ‘n hele blog oor haar skryf as ek eers die inligting het.

Selfs Brutus het nou al aangepas tot die stadslewe, hy het nou gekyk wat doen die bure se honde en nou weet hy ook as iets of iemand in die straat afloop moet jy na die hek storm en blaf en kwaai lyk, weet nie wat hy sal doen as die hek eendag oop is nie. Ons het gister die man ‘n bad gegee, en die laaste bietjie plaas van hom af gewas en hom ‘n splinter nuwe bed gegee. Nou is hy ‘n ware stadsjapie met n designer bed met slagspreke op (wtf). Hier is n foto van my hond wat niks met die huis uit te waai het nie, maar dis n blerrie nice foto van Brutus en my vriend Jacob se laaitjie Sebbie.

Verder is die lewe goed, my duifie ry lekker elke dag trein werk toe en in die aand prober ons uitpak wat ons kan voor ons uitpass. Okay, meeste van ons besitting is nog buite in die binnehof, maar besittings maak nie die huis nie. Solank ons in en happy is.

Daar is nog heelwat wat gedoen moet voordat ek julle ‘n regte before en after blog kan gee.  In elk geval die huis lyk nog soos ”Asblikfontein” vir die van julle wat van Knersus en Oskar se kaskenades kan onthou, so dit moet eers skoon.

Maar moet nie worry nie dit sal nog kom en vir nou is daar nog altyd die GGD wat wag om oop gemaak te word.

'n Huis is nie net "Bricks and Mortar" nie

Dit is die tweede week wat Harry weg is vir werk, verlede week was dit Madiba watch, en hierdie week is hy in die Modjadji vallei saam met UNISA. Hy kom Vrydag huistoe, en dan kan ons vinnig in ons huis in trek, voordat hy weer moet weg gaan Oos Kaap toe, en ek die week daarna vir ‘n week moet Botswana toe.

In die nag lê ek en hy, al is dit nie saam nie, altwee wakker en dink aan honderde dinge wat nog gedoen moet word, hoe die logistiek gaan werk, en ja, tel die sente. Soms voel dit of my senuwees regtig aan ‘n flenter hang, en ek kan sien vir Harry begin dit ook sy tol te eis. My werk gaan woes, tien tot twaalf ure werksdae; boonop sukkel ek met versekerings eise van ‘n bumper bashing ‘n week of twee gelede, my klerekas is in my kattebak, en ek verlang my vrek na die groot man. Maar iewers in al hierdie deurmekaarheid, en misverstande en frustrasies, kry ek myself elke keer weer aan die glimlag as ek weet wat op ons wag. Ek en Harry en ons Pienkhuis. ‘n Huis is nie net “bricks and mortar nie”.

Jy sien, dit het als begin een warm nuwejaars aand op Tweefontein, net anderkant Bapsfontein. Ek en Magda Koen het die pad gevat na die Melkery toe, om 2012 op ‘n hoë noot in te gaan. Na ‘n ietwat obskure begin tot die aand, by die Flight Inn op Bapsfontein waar ons moes stop vir aanwysings, het ons eindelik ons bestemming bereik, en saam met ons maats die nuwejaar in gekuier. Dis hier waar ek vir Harry gekry het. Hy het ‘n bietjie meer as ‘n dekade lank ‘n sorgelose bachelors bestaan op Tweefontein gevoer, en ek, vir bietjie meer as ‘n dekade lank baie hard aan my loopbaan gewerk, ernstig en vasberade – tipiese singletons, beide van ons. Maar daai aand, sommer so dat nie een van ons dit eintlik agter kom nie, het ons paadjies een pad geword. Ek’t hom herken asof ek hom my hele lewe lank al – en moontlik ‘n paar lewens voor hierdie een – ken. Die volgende dag het hy my wakker gebel uit ‘n doodse babbelasie, om te hoor of ek veilig by die huis is, en of ek nie maar weer wil kom kuier nie. Ek het, en ‘n week daarna het hy my gebrande lamsbredie geëet, en ‘n jaar later het ek hom gevra of hy nie maar met my wil trou nie - heel romanties op die oewer van die Oranje rivier in Namibië, tydens ‘n kanoe vaart waar ons meer geswem as geroei het.

Natuurlik, as mens besluit hierdie een is vir ewig, moet mens ‘n plan maak om lewens, en leefstyle te konsolideer, en dis juis die besef, wat gemaak het dat ons uiteindelik by Pienkie uitgekom het. Hier gaan ek en Harry konsolideer. Hier gaan ons klere in die selfde kas hang, en ons boek versamelings een word. Dis hier waar ons onpas eetgerei stelle in dieselfde laai gaan lê, en dis hier waar ons tandeborsels op dieselfde wasbak gaan staan.

Vir my en Harry, was die konvensionele idée van trou nog ‘n baie vreemde konsep toe ons mekaar ontmoet het. Julle moet nou onthou, Harry word amper veertig (askies Bok), en ek stap vinnig aan na my middel dertigs toe. Ek dink ons het altwee al vrede gemaak dat dit vir ‘n ander leeftyd bedoel is. Maar tog, en dit is waar wat hulle sê, when you’ve found the one, you’ve found the one. Dis net so bleddie maklik. Als is net so bleddie maklik. Selfs ‘n gestryery oor teels en waar die eiland in die kombuis moet staan, en ‘n gekerm oor lysies en planne is maklik. 

Dit laat my uitsien na hierdie konsolidasie. Want as ons deur hierdie laaste vier maande kon kom, en glo my, die gemoedere het soms hoog geloop soos wat almal ons gewaarsku het, gaan die res van ons lewens mos net ‘n wind van agter wees (met dalk ‘n stormwind nou en dan).

Die punt waarby ek wil uitkom, is dat Pienkie vir ons meer as net ‘n huis is, dis ‘n nuwe begin, dis ‘n samevoeging van beide my en Harry se goeie, en slegte. Dis die konteks van ons toekoms saam.  Nie net stene en sement nie, maar ‘n doek waarop ons prentjie geteken kan word, waar die geheel van ons altwee saam, baie groter is as die som van ons twee as individue. Sinergie. Dis wat Pienkie is. ‘n Pienk Huis van Liefde en Lig. En f*kken baie lekkerkry.

Rooi Pyle en Daniël van die leeukuil

My vriend Carlos se altyd ons werk in ‘n “feast or famine” industrie. Met ander woorde as jy werk het het jy skielik meer werk as wat jy kan hanteer, en as daar nie werk is nie is het jy n groter kaans om die lotto te wen as om geld te gaan verdien. Ek voel die stelling van hom vertaal lekker as Vreet of Vrek. As jy my pens kyk sal jy dink ek vreet net maar dis nie waar nie ek gaar net op vir die “vrek” tye.

Nou hoekom vertel ek julle hierdie verskriklike vervelige feit wat niks met Ou Pienkie uit te waai het nie. Wel ek het nou n verskriklike gevretery ingegaan, wat baie wierd is want Julie is gewoonlik n redelik stil maand vir my. Die gevolg is dat ek nie kaans kry om by Pienkie uit te kom nie en nog minder by Karlien en dit maak my verskriklik hartseer.

Ek sit nou hier in my hotel kamer en skryf die blog nadat ek nou al meers as 5 dae op Madiba watch is. Ja ek is nou deel van die media sirkus wat buite die hart kliniek in Pretoria sit en wag om te sien wat gebeur. Ek jok nie as ek sê ons sit en wag nie, want hier gebeur boggerol, as die media mekaar begin inteview dan weet jy daar is wragtig niks nuus nie. Iemand was darem vanoggend so gaaf gewees om een van light stands om te ry, dit het my darem iets gegee om te doen vir 5 minute. 

Die sirkus

Daar is wel een ou wat elke dag soos 'n malle kom preek by die hospitaal, aan die begin het ons nogal vermaak maar nou nou as jy hom sien kom is jy klaar moedeloos. Hy claim hy is Daniël van die leeukuil, en hy preek met oorgawe oor homself en Madiba. As ek vir hom kyk glo ek hom ook nogal bietjie, hy is so donners maer geen leeu sou sy tyd gemors het om hom te try eet nie en hy ruik ook soos iets wat reeds deur die leeu se sisteem was. (hy het dit nauurlik tot op die voorblad van die Citizen gemaak)

Okay genoeg oor werk. 

Die bouers is uit eindelik weg, my stoep en braai sal moet wag tot later want nou moet daar eers geverf word dat ons kan in.

My arme duif moes die naweek op haar eie trek, sy het al haar goed na Pienkie gery en die goed lê nou in die woonstel se garage. Maar terwyl sy daar was het sy iets gewaar wat nie pluis was nie. Twee duidelike rooi pyle  was op die sypaaitjie geverf. Die pyle was weerskante van ons ingang en wys na die huis. As iemand gesien het hoe Karlien se goed by die garage in gaan kan hierdie net die baken wees vir sy rampokker maats. Dan liberate hulle al Karlien se besittings nes hulle Pienkie se geysers gered het van die donker dak.

Hier is n foto van die pyle.

Huh?

Okay geen rampokker is so dom om iets so obvious te doen nie,  so hierdie was die regte resultaat van die rooi pyle.

Die munisipaliteit het ons sypaadjie op gegrou. Karlien is baie bly oor die nuwe beding.

Weet net dat hulle iets met die krag doen want dit gaan blykbaar kort kort af dan kan niemand by ons elektriese hek in of uit nie. (daar is darem ‘n plan gemaak met die probleem en dit het gelukkig net R450 gekos, um ja dis sarkasme)

Verder is ek baie jaloers, Terry spandeer al die tyd saam met my ander girl, hy supervise hoe se geverf en afgerond word. Ek mis alles.

Ek kry darem nou en dan ‘n kaans om weg te glip om te gaan inloer, my verskriklike rip-off van n hotel is redelik naby, aan die ander kant travel arme Karlien Gauteng vol soos sy rondslaap. Moet dit nou nie letterlik opvat nie, dis nie wat ek bedoel nie, die arme girl slaap een aand by ‘n vriendin die volgende aand by ‘n ander en die laate twee dae kamp sy by my ma uit. Shame sy het nou nie meer ‘n huis nie. Maar binnekort my Duif, binnekort.  

Hier is n paar fotos van die klaar geboude mure en vensters van die woonstel.

Ons wou die komende naweek intrek maar dit gaan nie gebeur nie (want ek vreet nogsteeds, moet volgende week Tzaneen toe vir n ander job). As ek terug kom behoort die belangrikste goed geverf en reg te wees, so ons het nou besluit volgende naweek is die groot trek. Meeste van die goed wat ek oor die laaste twaalf jaar opgegaar het gaan getrek word van die plaas af en ek jok nie as ek se opgegaar het nie. Ek is n kroniese opgaarder ek het nog my matriek hemp waarop al my maatjies geskryf het 20 jaar gelede, maar wag ek het ook nog my standerd 5 hemp waarop al my maatjies 25 jaar terug op geskryf hetgeskryf het. daar is n hele 3 slaapkamerf huis vol van stront wat ek oor twaalf jaar opgegaar het.

 Ek weet ek droom as ek dink al die goed gaan die pad maak tot by Pienkie, ek verwag Karlien gaan baie van my goed van die lorrie laat afval (nudge nudge wink wink) as julle weet wat ek bedoel.

Die naweek trek al daai goed en Maandag trek ek die laaste groot goed.

Die groot idee is sy gaan maandag die 15de van die plaas af werk toe ry en as sy huis toe ry, gaan sy na Ou Pienkie toe gaan.

Of dis die teorie, ek sal julle maar op hoogte moet hou.

As ek ooit uit die media hel uit kan ontsnap